در این ایام، دوست دارم تمام وجودم گوش شود و در رابطه با نقش حضرت زهرا(سلام الله علیها) در دفاع از ولایت بشنوم.
از علت مجروح شدنشان. از شب‌هایی که با بدنی مجروح به در خانه انصار و مهاجر می‌رفتند. از علت این رفت و آمدهایشان. از گریه و ناله‌هایشان در فراق پیامبر. مگر در این ۹۵ روز چه بر خانم گذشت؟ چگونه مردم در عرض سه ماه، همه چیز یادشان رفت؟ مگر این فاطمه، همان پاره تن پیامبر نبود؟
گاهی این مسائل باید تکرار شود. آنقدر که ملکه ذهن شود و در بزنگاه تاریخ بتوان راه را از بیراهه تشخیص داد.
مگر نه اینکه تاریخ درحال تکرار است؟ مگر ولی زمان ما حضرت حجت(عجل‌الله) نیست؟ مگر الگوی ما حضرت زهرا(علیهاالسلام) نیست؟ مگر ما قائل به جانشینی حضرت آیت‌الله‌خامنه‌ای نیستیم؟
ما به عنوان یک زن و تربیت کننده نسل آینده، برای پیروی از دستورات ولی فقیه در موضوع مقاومت چه کرده‌ایم؟ مگر فرمان، حمایت همه جانبه نبود؟ این حمایتِ همه جانبه از سمت ما به چه شکل و چگونه ظهور و بروز پیدا کرد؟ اگر از جنبه مادی و پویش ایران همدل توانایی کمک نداشتیم. آیا از جنبه معنوی کاری انجام داده‌ایم؟ آیا دعای توسل و سوره فتحی که فرمودند در برنامه روزانه‌مان قرار گرفت؟
عشق کتاب و کتابخوانی بودم. عضو کتابخانه مدرسه شدم. هفته‌ای ۲ الی ۳ کتاب مطالعه می‌کردم. ایام عید نوروز، قرعه به نام دا افتاد. در طول تعطیلات، غرق در کتاب بودم و حیران از کارهای سیده زهرا. با خود کلنجار می‌رفتم و می‌گفتم: اگر من در شرایط سیده زهرا قرار می‌گرفتم، حاضر به انجام آن کارها بودم؟ به خود می‌نازیدم و می‌گفتم: غسل و کفن کردن میت که کاری نداشت، حتما می‌توانستم انجامش دهم. اما ته دلم خوشحال بودم که آن زمان را درک نکردم.
بهمن ماه بود. هنوز در شوک شهادت حاج قاسم بودیم. بیماری کرونا کم‌کم تیتر اخبار شد. مرگ و میر به ایران رسید و اوج گرفت. کمبود غسال باعث شد اموات را بدون غسل و کفن دفن کنند. تا اینکه مراجع حکم دادند این کار، شرعاً درست نیست. جمعی از دوستان، با شنیدن این حکم راهی غسالخانه‌ها شدند. اما من! از عدم رضایت خانواده که بگذریم، ته دلم راضی به این کار نبودم. راستش را بخواهید ترسیده بودم. ترس از مرگ، بیماری، حتی ترسِ بیرون رفتن از خانه. اما با نرفتن من، کار زمین نماند. فقط شرمندگی‌اش برای من ماند.
از روزی که جنایت رژیم صهیونیستی شروع شد و آیت‌الله خامنه‌ای، حکم حمایت همه جانبه از مردم لبنان را داده‌اند، بانوان وارد میدان از خود گذشتگی شده‌اند. به گمانم این بار نوبت جهاد مالی است. فکرش را بکن، خانم‌ها از طلاهایشان دل کنده‌اند و پای کار ولی فقیه آمدند. دیگر بهانه‌ای در کار نیست. نه بحث جنگ و درگیری است. نه صحبت از مرگ و میر و نارضایتی خانواده. باید این بار کاری کنم تا شرمنده خودم نباشم.
