در این ایام، دوست دارم تمام وجودم گوش شود و در رابطه با نقش حضرت زهرا(سلام الله علیها) در دفاع از ولایت بشنوم.
از علت مجروح شدنشان. از شب‌هایی که با بدنی مجروح به در خانه انصار و مهاجر می‌رفتند. از علت این رفت و آمدهایشان. از گریه و ناله‌هایشان در فراق پیامبر. مگر در این ۹۵ روز چه بر خانم گذشت؟ چگونه مردم در عرض سه ماه، همه چیز یادشان رفت؟ مگر این فاطمه، همان پاره تن پیامبر نبود؟
گاهی این مسائل باید تکرار شود. آنقدر که ملکه ذهن شود و در بزنگاه تاریخ بتوان راه را از بیراهه تشخیص داد.
مگر نه اینکه تاریخ درحال تکرار است؟ مگر ولی زمان ما حضرت حجت(عجل‌الله‌) نیست؟ مگر الگوی ما حضرت زهرا(علیهاالسلام) نیست؟ مگر ما قائل به جانشینی حضرت آیت‌الله‌خامنه‌ای نیستیم؟
ما به عنوان یک زن و تربیت کننده نسل آینده، برای پیروی از دستورات ولی فقیه در موضوع مقاومت چه کرده‌ایم؟ مگر فرمان، حمایت همه جانبه نبود؟ این حمایتِ همه جانبه از سمت ما به چه شکل و چگونه ظهور و بروز پیدا کرد؟ اگر از جنبه مادی و پویش ایران همدل توانایی کمک نداشتیم. آیا از جنبه معنوی کاری انجام داده‌ایم؟ آیا دعای توسل و سوره فتحی که فرمودند در برنامه روزانه‌مان قرار گرفت؟

آرام آرام صدای خمپاره و موشک از بین رفته. با خبر آتش‌بس مردم، راهی خانه و کاشانشان شدند. تازه به خودشان آمده‌اند. دور و برشان خلوت شده. می‌خواهند سر و سامان بگیرند. اما جای خالی یک نفر در ذوق می‌زند. هر کجا را می‌نگرند، یاد و خاطره‌ای از اوست. به گمانم تازه زخمشان سر باز کرده. داغ‌دلشان تازه شده. اما چشم دنیا به آنهاست. باید آماده مراسم شوند. مراسمی که در تاریخ لبنان تاثیرگذار است. رسم حزب‌الله بوده. بعداز هر پیروزی، فرمانده برایشان رجز بخواند و تمام دنیا را آچمز کند. تشییع فرمانده قطعاً کم از مراسم سخنرانی ایشان ندارد. مراسم تشییعی که به مثابه یک رفراندوم در تاریخ مقاومت است.
قطعاً سننتصر

عشق کتاب و کتابخوانی بودم. عضو کتابخانه مدرسه شدم. هفته‌ای ۲ الی ۳ کتاب مطالعه می‌کردم. ایام عید نوروز، قرعه به نام دا افتاد. در طول تعطیلات، غرق در کتاب بودم و حیران از کارهای سیده زهرا. با خود کلنجار می‌رفتم و می‌گفتم: اگر من در شرایط سیده زهرا قرار می‌گرفتم، حاضر به انجام آن کارها بودم؟ به خود می‌نازیدم و می‌گفتم: غسل و کفن کردن میت که کاری نداشت، حتما می‌توانستم انجامش دهم. اما ته دلم خوشحال بودم که آن زمان را درک نکردم.
بهمن ماه بود. هنوز در شوک شهادت حاج قاسم بودیم. بیماری کرونا کم‌کم تیتر اخبار شد. مرگ و میر به ایران رسید و اوج گرفت. کمبود غسال باعث شد اموات را بدون غسل و کفن دفن کنند. تا اینکه مراجع حکم دادند این کار، شرعاً درست نیست. جمعی از دوستان، با شنیدن این حکم راهی غسالخانه‌ها شدند. اما من! از عدم رضایت خانواده که بگذریم، ته دلم راضی به این کار نبودم. راستش را بخواهید ترسیده بودم. ترس از مرگ، بیماری، حتی ترسِ بیرون رفتن از خانه. اما با نرفتن من، کار زمین نماند. فقط شرمندگی‌اش برای من ماند.
از روزی که جنایت رژیم صهیونیستی شروع شد و آیت‌الله خامنه‌ای، حکم حمایت همه جانبه از مردم لبنان را داده‌اند، بانوان وارد میدان از خود گذشتگی شده‌اند. به گمانم این بار نوبت جهاد مالی است. فکرش را بکن، خانم‌ها از طلاهایشان دل کنده‌اند و پای کار ولی فقیه آمدند. دیگر بهانه‌ای در کار نیست. نه بحث جنگ و درگیری است. نه صحبت از مرگ و میر و نارضایتی خانواده. باید این بار کاری کنم تا شرمنده خودم نباشم.

ادامه »

اگرچه توفیق دیدار حضوری نداشتیم ولی اخبار را رصد می‌کردیم. رفتار و کردارت با مردم را دیدیم. سفرهای پی در پی و بازدید از مناطقی که تا به حال اسمش را نشنیده بودیم. خبر رونق گرفتن کارگاه‌ها و کارخانه‌ها. اشک شوق کارگران. کلید خوردن ساخت و ساز مسکن مهر و…
تمامش را دیدیم و حق داریم در فراقت بی‌قراری کنیم.
خبرنگارانی که از چم و خم تمام دولت‌ها خبر دارند، شاهدان خوبی برای این ماجرا هستند. این سه سال، تلافی هشت سال افتتاح ویدئوکنفرانسی را درآوردند.
آقای سلامی! باید هم در فراقش گریه کنی. ما که فقط عکس و فیلم‌هایش را دیدیم حالمان دست خودمان نیست و گریه امانمان نمی‌دهد. شما که اکثراً همراهشان بودی و شاهد در گِل و لای رفتن و خاک و بوران رفتنش.
ما برای دوره دوم ریاست جمهوری روی شما حساب کرده بودیم. اما رقبا، شما را بهتر شناخته بودند. همان‌هایی که در مناظرات گفتند: چه تضمینی هست که ریاست جمهوری را نیمه کاره برای سِمَت بالاتر رها نکنی؟

امام علی علیه السلام: خَالِطُوا النَّاسَ مُخَالَطَةً إِنْ مِتُّمْ مَعَهَا بَکَوْا عَلَیْکُمْ وَ إِنْ عِشْتُمْ حَنُّوا إِلَیْکُمْ .
امام علی علیه السلام: با مردم آنگونه معاشرت کنید، که اگر مردید بر شما اشک ریزند، و اگر زنده ماندید، با اشتیاق سوى شما آیند.

غلغله‌ای بر پا بود. نظیرش را ندیده بودم. تمام مردم مدینه آمده بودند.
قبرستان، از عاشقان و محبان *اباعبدالله* پر شد. تابوت،روی دستان یاران و دوستان امام وارد قبرستان شد. مردم سیاه پوش، با چشمانی نمناک و اشکی در عزای ولی خدا، عزاداری می‌کردند. مراسم خاکسپاری در اوج احترام و شکوه در حال برگزاری بود. با ضربه‌ای که خوردم، به چندین سال پیش رفتم. همه جا غرق در سکوت بود. چندنفر با سرعت و مخفیانه،وارد قبرستان شدند. گویا جنازه‌ای حمل می‌کردند. اما چرا شبانه!؟ چرا بی سر و صدا و مخفیانه!؟
بدون هیچ سر و صدا و در اوج سکوت، جنازه را دفن کردند.
صبح آن روز،با سر و صدای زیاد چشم باز کردم. گویا سپاه ابرهه حمله کرده. قبرستان پر از جمعیت بود. تعداد زیادی قبر جدید،خودنمایی می‌کرد. یک نفر که خود را خلیفه مسلمین می‌خواند. قصد داشت تمام قبرهای جدید را بشکافد و جنازه یک نفر را پیدا و به آن نماز بخواند.
ناگهان همسر فاطمه، وارد قبرستان شد. جلوی خلیفه ایستاد و گفت: کسی حق ندارد دست به قبرها بگذارد. وصیت فاطمه این بود که شبانه و مخفیانه به خاک سپرده شود.
درست شنیدم وصیت فاطمه! مگر فاطمه از دنیا رفته بود!؟ کسی که دیشب،بی سر و صدا به خاک سپرده شد، دختر رسول الله بود!؟
به گریه ها و رفت و آمد روزانه‌اش عادت کرده بودم. بعد از رحلت پدرش، هر روز به قبرستان می‌آمده. از دوری و فراق پدر ناله می‌کرد.
چه شب‌هایی که فرزندان فاطمه در فراقش گریه کردند و علی از این داغ، قد خمید.
در همین افکار بودم. یک نفر، با یک،یا علی بلندم کرد و بالای قبر زمینم گذاشت.
با خطی خوش، روی سینه سخت و ستبرم حک شد؛ قبر صادق آل محمد.
که گفته سنگ، قیمت پیدا نمی‌کند!؟