قسمت سیزدهم

گم شدن مسواک من و پاره شدن دمپایی فاطمه محمدی معضلی شده بود.تا چند روز درگیرش بودیم.

بچه‌ها سر به سرم می‌گذاشتند و راهکارهایی ارائه می‌دادند؛ با نمک شستن،از چوب نخل مسواک درست کردن و…

همه را امتحان کردم ولی فایده‌ای نداشت.فاطمه یک دوست خرمشهری داشت.با پیک مسواک و دمپایی را برایمان فرستاد.ولی هنگام تعویض شیفت سربازان،بسته ناپدید شد.

یک غرفه فروش در اردوگاه داشتیم.ولی از شانس ما مسواک نداشت.😐

بعد از چند روز،با پیگیری مسئولین بالاخره مسواک برای غرفه خریداری شد و من به آن دست یافتم.

هرچند مسواک ۱۵ تومانی را ۲۵ تومان خریدم ولی می‌ارزید.😄

کلی با بهار خانم،مسئول فروش غرفه شوخی کردم و لقب گران فروش را به او دادم.

فهمیدم ایشان همان خانمی است که هنگام حرکت،همسرش کنار پنجره اتوبوس برایش دست تکان می‌داد و با هم صحبت می‌کردند.این ماجرا هم سوژه شد.

گفتم:کلی مسخره‌تون کردم.که چرا شارژ گوشی را تموم می‌کنی!خب برو پایین حرفاتون را بزنید و بعد بیا.

بهار خانم کلی خندید و گفت:تازه عروسی کرده اند.برای همین قانع شدم.😉

یک روز بعد از خریدن مسواک ۲۵تومانی،وسایلی که دوست فاطمه با پیک فرستاده بود پیدا شد.من ماندم و آه حسرت.😅

ادامه دارد…