#به_قلم_خودم 

قسمت نهم

جمع 20 نفره،از درب آهنی زنگ زده،به خانه کاهگلی با سقف چوبی و سه اتاق تو در تو وارد شدیم.از بدو ورود دو اتاق را اشغال کردیم.

اتاق‌ها با موکت‌های قهوه‌ای و سبز،فرش شده بود.کناره‌های خانه،خالی و سیمانی بود.

آشپزخانه کوچکی داشت.که شیر آبش چکه می‌کرد و خیلی روی اعصاب بود.

پسر بچه 9 ساله با خواهران 7و5 ساله‌اش از ما میزبانی می‌کردند.کلی از دیدن ما ذوق کرده بودند. 😍 

بعداز یک ساعت درب اتاق دیگر باز شد.خانمی حدوداً 27 ساله با چهره زرد و رنگ پریده وارد شد.

با زبان اشاره خوش آمد گفت.یکی از همسفران که مقداری عربی متوجه‌ میشد. شروع به صحبت با صاحب خانه کرد.

بعداز ترجمه فهمیدیم صاحب‌خانه 5 روز است زایمان کرده و کسالت دارد. 🙃 همسرش راننده مسیر سامراست و منزل نیست.

همگی مشغول تحسین صاحب‌خانه شدیم.به خاطر این مهمان نوازی.باوجود این شرایط ویژه. 😃 

“اعتراف کردیم اگر ما بودیم.در این شرایط اصلا رضایت به مهمانداری نمی دادیم." 

مرضیه خانوم “یکی از همسفران” مشغول ورانداز کردن متراژ،وسایل و دیزاین منزل شد.آخر آهی کشید و گفت:اینا چطور به این زندگی راضی میشن. 😐 

حدوداً ساعت12 با وجود صدای خروپف و نوازندگی شبانه بعضی از دوستان،ازشدت خستگی بیهوش شدیم. 😅