با قدم های بلند،قصد جبران نیم ساعت تاخیرم را داشتم.
پیاده‌رو،مملو از جمعیت بود و سرعتم را کم می‌کرد.

وارد خیابان شدم.موتور سواران با داشتن پرچم فلسطین رژه می‌رفتند.
خانم‌هایی کالسکه به دست وارد میدان می‌شدند.
مردان کفن پوش،در صدر میدان ایستاده بودند.
دهه هشتادی‌ها،با لباس پاسداری رجز خوانی می‌کردند.
خانم مسنی عصا به دست،میدان را دور می‌زد و با مشت گره کرده شعار می‌داد.
بچه‌های دهه نودی به خاطر ازدحام جمعیت به پله‌های ساختمان شهرداری پناه برده و شعار می‌دادند.
پیرمردان جایی را برای تکیه،انتخاب کرده بودند و همزمان شعار می‌دادند.
فرزندان شهدا،با داشتن تصاویر پدرانشان برای دشمن خط و نشان می‌کشیدند.

*به راستی چه هدفی باعث این اجتماع بی‌نظیر شده بود!؟
*چه چیزی باعث مشارکت بچه‌های شیرخوار تا پیران انقلاب در این راهپیمایی شده بود!؟

آیا ملت ایران،این جمعیت پرشور و رجز خوان است که در برابر رژیم کودک کُش اسرائیل قیام کرده‌اند یا جمعیتی که سال گذشته با آتش زدن سطل زباله‌ها قصد تغییر رژیم و انقلاب را داشتند؟؟

امان از نقش رسانه‌ها و وارونه جلوه دادن حقایق.